برای چه می نویسم و از برای که می پوشم ؟

آیا اگر در این جهان تنها بودم و خداوند همین آگاهی را ضمیمه فطرتم می کرد باز می نوشتم ؟ باز می پوشیدم؟ و باز آرزو می کردم ؟

آیا نمی نویسم که تو بخوانی ؟

بسیار تشنه توجه همنوع هستم . حتی در زمانی که در اوج تنهایی فکر می کنم و یا از سر ذوق قلم به دست می گیرم ، فکر خود را ملعبه توجه کسی می کنم و قلم را در انحصار چشمان کسی در می آورم.

با این حال بسیار حاشا می کنم که می گویم دلم خواست.

دل من نخواست مگر اینکه پیش از آن خواست که مورد توجه تو قرار بگیرم.

# مدام به دنبال دریافت تایید دیگران هستم #

این شجاعانه ترین جمله ای بود که در تمام عمرم گفتم

زمانی که ادعا می کنم کسانی برایم اهمیت ندارند به این دلیل است که پیمانه جلب توجهم توسط کسان دیگر پر شده است.

حتی وقتی کار خیری انجام می دهم و از سر شکیبایی و قوت ایمان به کسی بروز نمی دهم باز در خیالم شاهدی که برایم اهمیت دارد حضور دارد و من از تکرار چندین مرتبه این افکار احساس لذت و شعف دارم.

خاصه از شما چه پنهان همکنون که قلم در دست دارم و این سطور را می نویسم به این فکر می کنم که نظر شما خواننده گرامی را به خود جلب نمایم.